KAZIM KOYUNCU VE 25 HAZİRAN
KAZIM KOYUNCU VE 25 HAZİRAN, YORUMSUZ YORUMLAR…! HATIRLAMAYANLARA HATIRLATILIR…
 
Bir güzel insandı. Sadece şarkılarıyla değil duruşu, karekteri, doğaya, insana ve hayvana karşı olan ihlâs dolu sevgisini unutmamak lazım. Kendisine sarılıp sevgimi ifade etme imkânına nail olmuştum.
Tabi bir de büyük boy hamburger kıvamında volkan konak var. Kazımı sevdiğini falan söyler ama kazıma uzaklığı işkembesinin kaç katı olduğunu anlamıyor maalesef.
 
İyilerin bu yalan dünyayı erkenden bırakıp gittiğine bir kez daha inandıran "adam".
biz sana çok geç kaldık, sense bizi çok erken bırakıp gittin be güzel insan..
Olmadı. Olmadı be kazım abi. Şampiyon olamadı Trabzonspor. Sana getiremeyeceğiz kupayı. Hâlbuki en çok bunun için istemiştim Trabzon’un şampiyonluğunu. Ama söz, o kupa gelecek sana eninde sonunda. Sen rahat uyu.
"denizin çocuklarından dağların çocuklarına selam getirdim." demişti kazım koyuncu, Diyarbakır’da bir konserinde. Ve o dağların çocukları, denizin çocuğunu hiçbir zaman unutmadı, unutmayacak da.
Gidiyorum dedi, gitti.
İTÜ de verdiği konserden sonra tanıdığım ve harbi delikanlı olduğuna ilaveten sağlam müzik yaptığına kanaat getirdiğim sanatçı.
Biraz önce Disko Kralı programına konuk olan sanatçı, Çok kalmadı, 1 şarkı söyleyip gitti. işi vardı galiba. Televizyonu çok sevmiyor da olabilir. Yine geleceksin değil mi Kazım?
Yüz sene daha yaşasam, yapsam, yapsam, yapsam hep yapsam yine eksik gideceğiz. ne kadar eksik gidersek hayatta yapacak o kadar çok şey bırakırız
"hoşçakal" şarkısı ne kadar damar olsa da bende komik bir anısı olan sanatçımızdır.
yaklaşık iki hafta önce odamda valizimi hazırlıyorum sonra annem geldi o da bir şeyler yapıyor bir yandan da müzik çalıyor bilgisayarda, çıka çıka bu çıktı "işte gidiyorum bir şey demeden arkamı dönmeden..."annem şarkının yarısına kadar dayanabildi bir anda bana bağırmaya başladı:
"sen ne biçim şarkılar dinliyosuun.! bunalıma giriyosun bunları dinleyip.! bak zaten rockçılar da hep intihar ediyormuş sadist misiniz siiz.! insanı hayattan soğutur bu şarkılar..."
abi sonsuz oluşunun 5. senesi olmak üzere. Bugün veya yarın senle iligli bir şeyler yazmayacaktım aslında. Ama şuan Artvin’deyim abi. ve 2 gündür durmadan yağmur yağıyor ve eminim yarın da yağacak. Saçmalama diyceksin belki ama artvinin sana ağlıyor abi. Ben de yazmadan duramadım.
Ve abi bu sefer değişen bir şeyler var. Senin yaşamın ve senin ölümün bir şeyler değiştirdi abi.
Artık Karadenizliler geri zekâlıları dinlemiyor abi. Senin yolundan giden insanları dinliyor. Ve hiç bıkmadan yine seni dinliyoruz abi.
kötü şeyler olmuyor mu.? Tabii ki oluyor. Sen o kadar mücadelesini vermene rağmen nasıl sahil yolu yaptılarsa, şimdi de hes’lerle uğraştırıyorlar bizi abi.
Olsun uğraşalım, bir bir kapattırmaya başladık hes’leri. Belki yine yapacaklar ama Karadeniz intikam alacak bi şekilde onlardan. Biz de yine her şeye rağmen şarkılar söyleyeceğiz.
Deli şevki dede'ye sana niye deli diyorlar diye sorduklarında: 'kimseye boyun bükmeyen kimseye zarar vermeyen adama deli derler'' demişti. abi sen deliydin. Biz de deliyiz. Ve rahat uyu nolursa olsun deli kalacağız.
Şimdi bu yağmurda, bu yeşilde bir de senin sesini özlüyor insan.
bi denizde kararti var söyle de dinleyelum..
68lerin Anadolu Rock müziğini bu devirde nerdeyse aynı kalitede uygulamayı başarabilen ender sanatçı. Rahat uyusun.
seni çok özlüyoruz kazım abi..
Abi şu adamı kullanmayın.
Sinir olduğunuz takıma hava basmak için Trabzonsporlu olmasını kullanmayın.
Öldüğü günün yıldönümlerinde ayar vermek için kullanmayın.
"benim kankamdı ya çok severdi beni" tarzı zırvalarınız vesilesiyle kızları kaldırmak için kullanmayın.
Özünü, fikirlerini, felsefesini kullanmayın. Etinden sütünden faydalanmaya çalışmayın.
Kullanmayın.. Eminim umurunda olmazdı bunlar rahmetlinin ama.. Benim içim burkuluyor. Ayıp.
Komşu topraklarda doğduk. Her gün aynı denize baktık. Aynı şiveyi işiterek büyüdük. Burnumuz bile aynıydı. Karadenizli uşaklardık biz. Yeğenin küçük kardeşimle aynı sınıfta, onun en iyi arkadaşı. Merak etme abi, benim de yeğenim sayılır. Diğer kardeşimin lakabı kazım koyuncu. Burnu, saçı, yüzü sana benziyor çok.
Abim gibiydin seni tanıdığımdan beri. Yürüyorum sanki senin yanında. Sanki hiç görmediğim, kaybettiğim bir abim. Şimdi senin memleketinden ayrı kaldığın yaşlardayım. peki abim nasıl oldu da sen aynı kaldın benim yaşlarımdayken.? Karadenizli çocuk olarak kaldın hep. Ben kalamadım. Onlara benzedim. Kötülük yaptım, kalp kırdım, aldatıldım ve intikam aldım. Ben Karadenizli kalamadım. Abim.
Her şeye rağmen senin gibi birinin bu topraklarda yaşamış olduğunu bilmek, çoğu gece içinden çıkamadığım soruların cevabı oluyor. Çok zaman azmim oldun, yolum oldun, hoşgörüm oldun, amacım oldun. İyi ki var oldun.
çok özlediğim, memleketimin şair ceketli çocuğu.. Dünya gözüyle canlı canlı izleyebildim ya, başka hiç bir şey istemem. dünyanın en büyük grupları, sanatçıları gelse, onun o konserlerinin yanından geçemez..
galevera deresi isimli eserin en derin yorumcusu..
7-24 keyifimi yerine getirebilen nadide insan.
Yine de o kadar şanslısın ki bak hala adın şarkıların dolanıyor buralarda. Herkese nasib olmuyor boyle
Çok ağladım sen gittikten sonra... Ama başımı hiç öne eğmedim... Senin gibi, senden öğrendiğim gibi hep dimdikti başım...
Yaz sıcağının telaşıyla uğraşırken bakmamışım hiç televizyona, açmamışım radyoyu... Gittiğini 25 Haziran akşamı arkadaşım "başın sağolsun" deyince öğrendim... Donup kaldım kazım abi, nefes alamadım... Sesini duymak istedim... hayde’yi çıkardım hemen... Sen "koyverdun gittun beni" derken ağlamaya başladım... Aklımda sayısız düşünceyle sabaha kadar... Hıçkıra hıçkıra... Susmadan...
Doymamıştın daha Karadeniz’imin fındık tarlalarına, havasına, suyuna, toprağına...
"dev bir dalgadır, özgür bir sudur..." dediğin ve asiliğini aldığın hırçın Karadeniz dalgalarına...
Horona, tuluma, kemençeye, gitarına...
Kargaşasına rağmen vazgeçemediğin "nerede yaşamak istersin diye sorsalardı yine İstanbul derdim" dediğin İstanbul’a...
"bütün güzel şeylerin sebebi" gönül'e...
"hayat çelişkilerle dolu, çelişkiler olmayınca hayatta olmuyor" dediğin hayata...
"hiç başımızdan eksik olmayan gökyüzüne, günün karanlık saatlerine, ara sıra kopsa da fırtınalara, bir gün boğulacağımız denizlere, eski günlere, neler olacağını bilemesek de geleceğe. Kötülüklerle dolu olsa bile tarihe, tarihin akışını düze çıkarmaya çalışan tüm güzel yüzlü çocuklara, donkişotlara, ateş hırsızlarına. ernesto "çe" guavera’ya, yollara-yolculuklara, sevgililere-sevişmelere, sadece düşleyebildiğimiz olamadıklarımıza, üşürken ısınmalara, her şeyden sıcak annelere, babalara ve tadını bütün bunlardan alan şarkılara..." bunların hiç birine doymamıştın ki...
Biz de sana doymamıştık...
İstiklal caddesi doymamıştı yıldızlı t-shirtini giyip sokaklarında dolaşmana...
Gittin... Oysa daha yapacak ne çok şey vardı...
"yan yana getirilmemiş sesler duyuyorum" demiştin, yan yana getireceğin sesler vardı...
Müziğini yaptığın "hoşçakal"ı o kadar içten söylemişsin ki giderken, hala içimiz acıyor dinlerken...
Bu kadar çok mu istedin gitmeyi.? Gideceğini bilseydi hiç yazar mıydı barış pirhasan o sözleri?
(başlayalı 1 ay oldu ama hala tamamlayamadım abi... Sanırım gidişinin 3.yılına yani 25 Haziran’a kadar bitmiş olacak... Bu arada 17 Mayıs’ta her zaman ki yerimizde buluşuyoruz... Geleceksin değil mi? "bir türkü söyle de herkes Karadeniz’i görsün..." seni çok özledik...)
"ayak izim kalmadan gidiyorum" dedin, gittin... Ama ardında çok iz bıraktın... Gideceğini ya da bize bu şekilde veda edeceğini hiç düşünmemiştik..."gitme" diyemedik bu yüzden...
Belki bedenin gitti ama yüreğin hala bizimle beraber... Seni tanıdığım günden bu yana sesini duymadan geçirdiğim bir gün bile yok...
Hayattan yorulup umutsuzluğa kapıldığım yani en dibe vurduğum anlarda yardımıma koşan yine sensin...
Senin sözlerin, senin sesin, senin müziğin... Kalbim senin sayende öğrendi kendi kendini onarmayı...
3.horon buluşmamızı gerçekleştirdik 17 Mayıs’ta... Her zaman ki gibi, çok kalabalıktık abi... Hepimiz aynıydık, tek eksiğimiz sendin... Mikrofon elinde bir yerlerden çıkıp gelirsin çok bekledik... Gelmedin ama eşsiz sesin sayesinde istediğin gibi horon hiç bir yere sığmadı...
Bugün tam 3 yıl oldu sen gideli... Elimde olsaydı 25 Haziran’ı bütün takvimlerden silerdim...
"bir sevgi yarattım ben" demiştin o yarattığın sevgi büyüdü kocaman oldu... Ve seni sevenler o sevgiyi daha da büyüterek sadece şarkılarınla anıyor seni... Reklamsız, klişesiz, belki sessiz ama çığlık çığlığa yani senin istediğin gibi...
Yazar arkadaşlarımdan biri "ben seni sevduğumi dünyalara bildirdum" deyince bana sigara yaktıran adam yazmıştı senin için... Şimdi bende bir sigara yaktım seni sevduğumi dünyalara bildirurken... Sakın kızma hala ağlıyorum diye seni çok özlüyorum...
"bir boşluk ki nasıl insanla dolsun, bilmiyorum var mı daha acısı.?" demiştin ya; daha acısı yok abim...
Boşluğun dolmuyor, dolmayacak... Şarkıların hala deniz kokuyor... Ve hala "haziran'da ölmek zor..." Teşekkürler şair ceketli çocuk... (tsira 13.05.2008-25.06.2008)
Dördüncü senesinde de ölmemiş olan, yukarıda bi yerlerde bizleri izleyen insan. Eminim ki şu yazılanları okuyor, okuyamasa bile hissediyordur.
Rahat uyu üstad yerinde. Unutulmayacaksın hiçbir zaman!
Geçen seneki yılbaşı gecesiydi 'gidiyorum' şarkısını bu kadar hissederek dinlediğim, Kazım Koyuncu’nun duygusal şarkısı.
salonun ortasındaki pufa oturup bir yandan laptoptan gitar akortlarına bakıp çalmaya çalışırken şarkıyı,ben çoktan 'gideceğini' anlamıştım hiç hissettirmemişsen de.!
Ben sende sevmiştim bu adamı da şarkılarını da.
Sonra gidiyorum dedin.!
Bir şey demeden gidiyorum dedin.!
gitme diyip sarıldığımda,hayatım bu ölüm şarkısı hem gitmiyorum ki bir yere diyince,hiç inanmadım biliyor musun?!
Ben ilk defa inanmadım sana.
Gideceğin an meselesiydi sanki
o gece gayet mutluyduk
yılbaşıydı
birlikteydik
ve aniden bu şarkı geldi kulaklarımıza
gitmen de uzun sürmedi zaten
gittin
bir şeyler söyleyip
ama gittin!
'ne küslük var ne pişmanlık kalbimde
yürüyorum sanki senin yanında
sesin uzaklaşır her bir adımda
ayak izim kalmadan gidiyorum'
kısmı da benden gelsin.
Küs değilim.
Olamam da zaten.
Hoşça kal kazım koyuncu
hoşça kal sevdiğim!
2004'te İstanbul’dan ayrıldım ben. Bu dünyada belki en haksız eleştirilere maruz kalan Ankara’ya kadardı yolum. ODTÜ denen baş belasına gidiyordum. Hoş, o kadar sene uğraşıp diploma almadan çıktık ya, neyse. O ayrı bir konu.
Dünyadaki en saçma şehirlerden birinde öğrendim ben kazım koyuncuyu. Daha önce birkaç kere kulağıma çalınmıştı adı ama kendisiyle orada tanıştım ben. Bugün Ankara’yı sevme nedenlerimden birisi kendisini tanımamdır belki de.
2004 sonu oldu, aralığa geldik, Kızılay’da bir afiş gördüm: kazım koyuncu, Fuat saka, volkan konak. Bahtıma bakın ki 17 Aralık’taydı konser. Gitmedim. Mevlana dedim. Şeb-i aruz dedim, gitmedim.
Bugün hala şeb-i aruzlardan tiksinirim bir yandan, o da hediyesi oldu bana.
Gelmedi sonra bir daha. Gelemedi. Gelmek isterdi belki "şu hastalık hikâyeleri filan" izin vermiş olsaydı. Gelemedi.
Bugün, "dedemi özlüyorum" dediğim zaman bile bana söven annem, "Kazım’ı özlüyorum" dediğim zaman demiyor bana bir şey. "ev hanımı" annemin, bu işlerle ilgisi olmayan annemin, annelerin bile gönlüne girmek...! Rahat uyu şair ceketli çocuk. Rahat uyu.
Karadeniz müziğini Rock müzik ile harmanlamış, tadına doyulmaz sesi ile her şarkısı ayrı bir müzik ziyafeti olan gerçek sanatçılarımızdandı. 25 Haziran 2005'te kaybettik onu. Bu harika yazı ona aittir. İşte böylesi kalbiselim bir insandı.
"bu arada; hiç başımızdan eksik olmayan gökyüzüne, günün karanlık saatlerine, ara sıra kopsa da fırtınalara, bir gün boğulacağımız denizlere, eski günlere, neler olacağını bilmesek de geleceğe. Kötülüklerle dolu olsa bile tarihe, tarihin akışını düze çıkarmaya çalışan tüm güzel yüzlü çocuklara, donkişotlar 'a, ateş hırsızlarına.
ernesto "çe" guevara'ya, yollara-yolculuklara, sevgililere, sevişmelere. Sadece düşleyebildiğimiz olamamazlıklara, üşürken ısınmalara, her şeyden sıcak annelere, babalara ve tadını bütün bunlardan alan şarkılara kendi sıcaklığımızı gönderiyoruz. Kötü şeyler gördük.
Savaşlar, katliamlar, ölen-öldürülen çocuklar gördük. Kendi dilini, kendi kültürünü, kendisini kaybeden insanlar, topluluklar gördük. Yanan köyler, kentler, ormanlar, hayvanlar gördük. Yoksul insanlar, ağlayan anneler, babalar, her gün bile bile sokaklarda ölüme koşan tinerci çocuklar gördük. Biz de öldük. Ama her şeye rağmen bu yeryüzünde şarkılar söyledik. Teşekkürler dünya."
teşekkürler sana kazım abi.!.!.!
İşte gidiyorum dediğinde 7 cihanın kalbini kanatan insan...
Hayatını müziğe ve doğru bildiğini yaşamaya adamış, musiki açıdan harika eserler vermiş, fikri açıdan belli bir kesimin sesi olmuş, saygı duyulası, dinlenesi, dinlettirilesi (dinlemeyenler dövülesi) , Çernobil’in son kurbanı sanatçımız...
O kadar hissederek ben seni sevdiğimi dünyalara bildirdim demiştir ki can alıcıdır. Allah rahmet eylesin.
Tüm albümlerini didik didik etmiş ve bilmediğim şarkısı yok derken bir gün radyo da rast geldim o nasıl bir müzik sözler harika hiç duymadım derken bazı sanatçılar ile ortak albümünden buldum.
Kazım koyuncu-çift jandarma
Bir sürü acının içerisinde, acısı küllenmemiş abim.
Kalbimiz acıyor, hala.
Sen hiç ölme, orda kal. Oradasın biliyorum.
İçimden önceki yıllar gibi fırtınalar kopuyor. Hiç biri bir öncekini aratmıyor. Sanki bir öncekinin açığını bir sonraki kapatır gibi sert...
Bu hüzün o kadar farklı bir duygu ki sanki alacağım en iyi ve güzel haber bile bunu bastıramayacak gibi...
Şimdi yine içimde bir şeyleri eksik yaşadığım anlardan birindeyim. Bu hisler beni bir süre hayattan kopartıp farklı bir insan yapabiliyor. Kazım koyuncu yalnızlığı anla diyor ama bir türlü bunu beceremedim. Şimdi yine kendimi çaresiz ve mutsuz sandığım zamanlardan birindeyim. Gidecek bu hüzün ama tekrar tekrar daha güçlü gelecek. Bu başka türlü bir şey, Kelime bulamıyorum ne yazabilirim diye düşünüyorum ama hep aynı duygular. ve onları da anlatamıyorum dolayısıyla yazamıyorum. Şuan gerçekten çok acizim.
Bir seneyi daha devirmişiz biz yine, sensiz.
Burnumun direğini hala sızlatan, Kazım abim. Her yaz böyle ardında ağlayışımızı hatırlayıp bir daha ağlıyorum. Kazım abim.
Taşlarına basamadım daha mezarının yollarının. Ama sen ordasın, zaten hem buradasın. Toprağa, havaya, suya karıştın. Karadeniz’e karıştın, Çoruh’a. Kızılırmak’a, Fırat’a karıştın. Hepimiz için akıyorsun. Hepimiz için hepimizi bir arada tutuyorsun.
Kazım abim. Özledim. Allah’ın rahmeti üzerine olsun.
Yüreğimizin en asi yerindeki şair ceketli uşak...
Ölmesin Müzisyenler, ölmesin sanatçılar, ölmesin ruhu güzel - sesi güzel - dili güzel olanlar, ölmesin kimse, ölmesin insanlar...
Ölümün, bir bakıma yeniden doğuş olabilmesi düşüncesi yetmiyor gidenin ardından kan tükürmemeye.
Kader, felek, adalet, alın yazısı vs. dolaylanışlar uysallaştırmaya kâfi gelmiyor bazı insanların ardında kalanları.
Yaşamın formatını, ilahi adaletin sağlam dikişli ceplerinden araklamaya çalışmaktan usandım mı ne, sağlıksız olabileceğini zannettiğim ama yine de bu duyguma virgül verdiğim geleceğe umudun, erinç geçmiş örneği olacak inşallah Kazım Koyuncu.
Ne kadar yazık gençliğine ve ne kadar hayret şu düzene...
Ökkeş Bölükbaşı, İstanbul-Haziran 2012-06-26
http://www.medyagunebakis.com/ -http://www.tdfajans.com/
TDFAJANS – Toplum Dinamikleri Fikir Ajansı
Sosyal, Kültürel, Ticari, Eğitim ve Sanatsal Alanlarda;
Düşünce Üretimi. Paylaşımı. Toplum Yararına kullanımı.!
Bilgi Sahibi Olunmadan Fikir Sahibi Olunamaz.! Olunsa olunsa;
Ancak Başkalarının Fikirlerini Tekrarlayan Papağan Olunur.
Kazım Koyuncu Yollama
Hiç mu Duşunmedun Sen Sevduğum boyle ağlar
| 
