NELER KAYBETTİK, NEREDE KAYBOLDUK.?

Bir gün insan, “virgül”ü, “ünlem”i, “soru işareti”ni “iki nokta üst üste”yi, “tırnak işaretleri”ni kaybetti Nihayet sıra “nokta”ya geldi… Son noktaya…
     
 
Bir gün insan, “virgül”ü kaybetti…
Virgülü kaybedince zor ve uzun cümlelerden korkar oldu, Git gide daha basit ifadeler kullanmaya başladı… Cümleler basitleşince, düşünceler de basitleşti.
• 
Bir başka gün insan, “ünlem” işaretini kaybetti…
Bunun sonucu olarak, ses tonunu hiç değiştirmeden konuşmaya başladı… Artık ne bir şeye kızıyor, ne de bir şeye seviniyordu. Hiçbir şey onda en ufak bir heyecan uyandırmıyordu. Çünkü ünlem işareti yoktu.!
• 
Bir süre sonra insan “soru işaretini” de unuttu…
Doğal olarak artık soru sormaz, merak etmez oldu. Hiçbir şey ama hiçbir şey onu ilgilendirmiyordu. Ne kâinat, ne dünya ne kendisi umurundaydı.
Öğrenme merakını yitirmişti.
•
Birkaç sene sonra “iki nokta üst üste” işaretini kaybetti.

İnsan ve o gün bugündür davranış nedenlerini başkalarına açıklamaktan vazgeçti. Zaten de açıklayamaz oldu.
• 
Ömrünün sonuna doğru elinde yalnız “tırnak işaretleri” kalmıştı…
İki “tırnak” arasında, başkalarının düşüncelerini tekrarlamaya başladı…
Çünkü düşünmeye düşünmeye körelmiş, kendine has bir düşüncesi kalmamıştı.
• 
Nihayet sıra “nokta”ya geldi… Son noktaya…
Ama buraya gelene kadar, çoktan okumayı ve düşünmeyi unutmuş vaziyetteydi.
Bu yüzden, geldiği acınılası noktayı fark bile edemedi.! 

 
A. KENESKY

Burçin Bumin – 3.Mart.2014, İstanbul

Metni